In een mooi in memoriam in de NRC van zaterdag, De emoties van een zachte stoïcijn, schrijft Abram de Swaan over zijn vriend, psycholoog Nico Frijda: ‘[Hij] was iemand was iemand die altijd weer iets wilde weten en meestal was dat iets waarvan de meeste mensen dachten dat ze het al wisten. Dat bleek dan meestal niet zo te zijn.’ Ik [sevm] zou willen dat dit ooit door een vriend ook over mij wordt gezegd.

Dit herinnert me aan het essay Psychogeografisch flaneren [in Een makelaar in Pruisen] van Nicole Montagne, waarin zij een kunstenaar citeert die psychogeografie, steno voor mijn interesseveld,  omschrijft als ‘[het is] een opzettelijk negeren van wat je geacht wordt te zien.’