‘Wat wij in Klanklânskippen proberen te creëren zijn nieuwe landschappen van geluid, taal, beelden, beweging en meer, op basis van improvisatie, met de natuur, vogels en landschappen als inspiratiebron.’   [vrij naar] Sytze Pruiksma & Hendrik Kleefstra     De baai van Bohai is een waddengebied in de Gele Zee in de buurt van […]

De film is gebaseerd op het bekende toneelstuk Bodas de sangria [Bloedbruiloft] van Federico Garcia Lorca en vertelt het verhaal van een hartstochtelijke driehoeksverhouding. Een bruid verlaat haar bruidegom, omdat ze zich onweerstaanbaar voelt aangetrokken tot haar minnaar. Het is een tragedie, een noodlotsdrama, maar ik vond het een melodrama. De film heeft me geen […]

Een nieuwe start Een festival dat al meer dan dertig jaar bestaat, kan het zich niet veroorloven een jaar over te slaan. Als je de continuïteit verbreekt, het ritme verstoort, dan merk je dat onmiddellijk aan de bezoekersaantallen. Het kost vaak jaren voor je weer terugbent op het oude niveau, als dat al lukt. Dat […]

Als je een film maakt gaat het niet alleen om het spannende verhaal, maar ook om de manier waarop je het vertelt. Essentieel zijn de enscenering en de montage. Waarom zijn detectives en thrillers zo populair? Omdat in dit genre de spanning wordt opgebouwd volgens een min of meer voorspelbaar stramien. De films zijn geschreven in een filmtaal, waarvan iedereen de regels kent en begrijpt, zelfs al heb je nooit een boek gelezen.

Een van mijn lievelingsfilms is Hou de trein in het oog (1966) van de Tsjech Jiri Menzel. Ik zag hem voor het eerst als nachtfilm op de Duitse televisie. Wat in het oog sprong waren  de zorgvuldige composities, de fotografie met natuurlijk licht, en vooral de zwartwit sfeer van de jaren zestig. En een speelse erotische scene, […]

  ‘Een archipel van kleine eilanden/ in een onmetelijke watervlakte.’ (Vergeten, Bernlef)   In de winter van 1987 kocht ik de essaybundel Tussen iemand en niemand van Joseph Brodsky (1940-1996). Boek en schrijver hebben me sindsdien niet meer losgelaten. Het zijn de essays van een erudiet man: ontroerend, diepzinnig en geestig. Een diepe indruk maakte […]

Im Lauf der Zeit (1976) van Wim Wenders is een roadmovie in zwart-wit. De film, die bijna drie uur duurt, speelt zich af in het dunbevolkte, vergeten gebied langs de grens met de DDR en ademt volmaakt de sfeer van het midden van de jaren zeventig. Bruno (Rüdiger Vogler), een reparateur van filmprojectoren, reist met zijn vrachtwagen van stadje naar stadje. Hij ontmoet Robert (Hans Zischler), die net zijn vrouw heeft verlaten en – in een onvergetelijke scène – een onbeholpen zelfmoordpoging doet door in volle vaart met zijn Volkswagen Kever de Elbe in te rijden. Ze trekken samen op en praten onderweg over vrouwen, (existentiële) eenzaamheid en hun jeugd. Aan het eind van de film nemen ze afscheid. (Robert: ‘Alles muss anders werden. So long.’ en ‘Ich tue mein Bestes’: Bruno) Het stemt hoopvol: je kunt op elk moment een nieuw leven beginnen.

Anneke van Renssen (Heerenveen, 1948) zal de eerste zijn om te benadrukken dat ze dat alleen kon zijn dankzij een kleine, maar vaste kern van medewerkers. Maar dit neemt niet weg dat ze van grote betekenis is geweest voor het filmklimaat in Friesland. En dat haar ware rol onderbelicht is gebleven.

Na de teleurstellende editie van vorig jaar, was het 33ste NFF een verademing. Het programma was veelzijdig en kwalitatief goed. De films begonnen telkens op ongeveer hetzelfde tijdstip. Ook de verdeling van de films over de diverse zalen was beter uitgekiend. De passepartout-balie, waar je kaartjes kon krijgen voor de kleine zalen, bleek een prima […]

C’eravamo tanto amati (1974) van Ettore Scola is een film om van te houden. De film behandelt de thema’s liefde en vriendschap, en wat er overblijft van idealen, en boeit vooral door de ingenieuze manier waarop hij de naoorlogse geschiedenis van Italië weet te vervlechten met die van de Italiaanse film.   De band tussen […]