Mijn liefde voor kunst is overzichtelijk. Ik houd bovenal van Matisse, Picasso en Giacometti, omdat het ware, moderne grootmeesters zijn. Maar net buiten het pantheon van topkunstenaars zijn er schilders/beeldhouwers/tekenaars, die ook zeer de moeite waard zijn. Zo houd ik erg van de nerveuze toets en het kleurgebruik van Sisley, de impressionist. En ook van de fauvist Albert Marquet [die geweldig kon tekenen, vond ook Matisse].

Als je van een afstand een schilderij van Marquet ziet, dan is het of je ontdekt wat het is om de wereld op jouw manier te zien. Of anders gezegd: hij leent jou zijn ogen, die de dingen net zo lijken te zien als jij. Ja, verdomd, zo is het, zo zie ik de werkelijkheid ook. Ga je dichterbij staan, dan merk je dat er van alles niet klopt, is vereenvoudigd, snel is geschilderd, scheef staat. Fotorealisme is een leugen, dit is intersubjectief en toch echt.

Er is een schilderij van een witte boot in een mediterrane haven. Ik heb het niet scherp voor mijn geestesoog, maar het is een oude bekende. Laat ik me daar laatst in de passantenhaven een boot zien, die me onmiddellijk aan Marquet deed denken. Nou moet je niet zeggen: ze lijken niet echt op elkaar, want het gaat om een visuele ervaring of herinnering, een nabeeld, of zeg maar: een overeenkomst à la Marquet. Het schilderij heet De haven van Menton, is te vinden op internet, maar als het je interesseert dan kan ik je foto én schilderij ook samen mailen.