De film is gebaseerd op het bekende toneelstuk Bodas de sangria [Bloedbruiloft] van Federico Garcia Lorca en vertelt het verhaal van een hartstochtelijke driehoeksverhouding. Een bruid verlaat haar bruidegom, omdat ze zich onweerstaanbaar voelt aangetrokken tot haar minnaar. Het is een tragedie, een noodlotsdrama, maar ik vond het een melodrama. De film heeft me geen moment geraakt. En juist daarom voel ik me capabel de film te analyseren, als kijker die buitenstaander blijft.

De film heeft een complexe vertelstructuur: het scenario is gelaagd [parallellen, spiegelingen], zorgvuldig opgebouwd en laat veel weg, waardoor je tot nadenken wordt geprikkeld. Het is echter de verfilming van een toneelstuk/theaterstuk en wil maar geen ‘echte’ film worden, waarin beelden het verhaal vertellen.

Er zijn veel dialogen, meestal in close-up of halfbeeld. De actrice die de bruid speelt, is getormenteerd, een andere expressie laat ze nauwelijks zien. Haar medespelers zetten hun rollen te sterk aan [‘overacting’] en ik hunkerde halverwege de film naar stil spel.

De muziek is erg mooi. Er wordt prachtig gezongen. En er zijn magnifieke beelden te zien: je kijkt door een venster en vraagt je af of het een fraai schilderij is of het landschap. De landschappen [bergen, vlakten, bergdorpen, rotsvormen] zijn niet te geloven zo mooi.

In een aantal scènes is echter sprake van mooi-filmerij, sommige beelden zijn regelrechte edelkitsch. Zo kijken we door een raam hoe de bruid, die heeft gekozen, in de vroege morgen samen met haar minnaar op een paard de mist inrijdt. [Nou moet je als regisseur/fotograaf sowieso uitkijken met paarden; dat je er geen op hol geslagen metafoor van maakt]. Ik hou ook niet van vertraagde bewegingen, waaraan de regisseur zich een keer bezondigt.

Wat me echter het meest stoorde, is de topzware symboliek in deze Spaanse film [bloed en dood]. De mooie teksten van Garcia Lorca begonnen hierdoor op den duur ook op mijn zenuwen te werken.

De regisseur heeft ongetwijfeld talent, maar ze moet nog veel afleren. Het zal me overigens niet verbazen als deze film hoge ogen gooit op het IFFR en in de filmhuizen. Als het gaat om de smaak van de meeste anderen, zit ik er altijd naast.